Schilder estafette
Vanaf nov 2017 | heden
Schilders reageren op het schilderij dat aan hen doorgegeven wordt door het deels over te schilderen. Zo ontstaan verrassende, gelaagde beelden die bestaan uit bijdragen van meerdere kunstenaars over elkaar heen. Het schilderij is dus nooit klaar en zal bedekt worden door een steeds dikkere laag verf. De verschillende stadia van het schilderij worden door de deelnemers gefotografeerd en door Kunsttraject gedocumenteerd.
Het schilderij is te zien op de Wittenkade 170
Eigenlijk is dit estafetteschilderij een conceptueel kunstwerk: je mag het werk van je voorganger voor 99% wegschilderen. In plaats van nu op mijn beurt meteen een verflaag toe te voegen, besloot ik eerst op zoek te gaan naar de vorige en wel door het oppervlak af te schuren. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. Pas met schuurpapier 80 en 100 lukte het langzamerhand. Er kwam een bruingrijs poeder vrij terwijl ik steeds meer van de vroegere verschijningsvormen van het schilderij te zien kreeg. Mijn aanvankelijke plan om dit poeder, vermengd met acrylmedium te gebruiken om mijn personages en gestalten op het doek te zetten, bleek niet uitvoerbaar, dus begon ik met witte acrylverf, waarna ik de omtreklijnen en de gezichten en handen met watervast zwart aanbracht. Toen volgde het inkleuren. Al met al ben ik er dagen mee bezig geweest. Telkens waren er andere details die om aanpassing vroegen. Tenslotte heb ik het transparante bruingrijze mengsel gebruikt om de achtergrond wat minder bont te maken en zo tóch wat ik er eerst vanaf had gehaald aan het schilderij teruggegeven.
Twee dagen stond het schilderij van Ronald Ruseler op mijn atelier, voordat duidelijk werd hoe ik zijn organisch abstracte werk zou gaan ‘overschilderen’. Ik zag - als vogelliefhebber - in de linker vorm de typische, diagonale houding van een specht, die het schilderij als boomschors zou moeten doorboren.
Het recyclen van een beeld van een andere kunstenaar is uitdagend, maar ook best moeilijk: het begrip ‘kill your darlings’ gaat op voor de eigen kwaststreken, maar niet voor die van een ander.
Ik heb uit respect voor het voorgaande meer laten staan van de onderlaag, dan ik normaliter zou doen. Het is in mijn ogen een typisch ‘overschilderij’ geworden, met een beetje van mijn voorgangers en een beetje van mezelf. Door het laten staan van een deel van de abstracte vormen, lijkt het net alsof je tegelijkertijd de binnenkant van het spechtennest in de boom ziet.
De Reis is een Plaats.
Het schilderij Nabij Bajanzag 2 (Mongolië) – 2019 voor de schilder-estafette maakt onderdeel uit van mijn De Imaginaire Reis.
De Imaginaire Reis drukt het verlangen en de nieuwsgierigheid uit naar het andere, het niet gekende en de houding van de mens ten opzichte van de natuur. Wat mijn eigen begrip van die natuur is, probeer ik in mijn werk te doorgronden. Mijn reizen zijn een dwaaltocht geworden over zeeën, eilanden en continenten. In een poging daadwerkelijk de wereld rond te trekken begon ik ‘westwaarts’ te reizen, met als doel om ooit weer terug te keren naar het punt van vertrek.
“In mijn fantasie ben ik bezig aan een wereldreis die begint bij mijn voordeur en eindigt bij mijn achterdeur. Maar de volmaakte reis bestaat niet, je kunt niet alles zien en meemaken, zoals je ook niet alles in het leven kunt bereiken. Elke reis is een constructie, die je confronteert met het onmogelijke.”
Nabij Bajanzag 2 is een reflectie op de reis die ik vorig jaar door Mongolië maakte.
Beneden bij een waterpartij is een stel jongens en meisjes aan het skateboarden.
Zelf zie je ze niet, maar je kunt de slaloms en bochten volgen aan hand van de lijnen en stippelsMicky Maus, mijn alter ego, bekijkt hun nieuwsgierig.
Zonder titel, Margaretha Louwers, 2019
Zonder titel, Anja Kuiper, 2018
Zonder titel, Jan Baas, 2018
"het was wel een hele klus om van de veelheid die het had een nieuw schilderij te maken.
Eerst werd het voor mij een soort invuloefening om alles een beetje te sparen wat hiervoor gemaakt was ( ik had nog niet naar de voorgaande versies gekeken, maar puur gereageerd op wat ik vond dat beter moest, de bloem, de ruimte rondom,)
toen ik later zag hoe ver iedereen had ingegrepen en veranderd ( en hele stukken had laten verdwijnen) gaf mij dat ook de vrijheid om flink in te grijpen en het schilderij weer tot de orde te roepen, daarbij kleine details bewarend uit de eerdere versies.
Het is een spannend en intens schilderij geworden
( voor zolang als het duurt in de marathon....)"
Rode Anjer, Marja van Putten, 2018
Geen Titel, Anja Sijben, 2018
Batseba, 2018. Nora Hooijer
In the beginning. 2017. Rudolf Valster